ژنوتیپ ها و آلل ها
درصد
۵G/5G
۴/۳۶
۴G/5G
۳/۴۴
۴G/4G
۳/۱۹
۵G
۶/۵۸
۴G
۴/۴۱
فصل چهارم
بحث و نتیجه گیری
۴-۱- مقدمه :
میوم ها شایع ترین تومورهای خوش خیم عضله ی صاف رحم هستند که از تظاهرات بالینی آنها می- توان به خونریزی شدید قاعدگی، درد شدید لگن و نازایی اشاره کرد (۳۰). وجود میوم های متعدد (نسبت به میوم های منفرد) احتمال عود بیش تری دارند و نشان دهنده وجود یک استعداد ژنتیکی برای ایجاد آن می باشد (۶۲). تغییرات ژنتیکی از عوامل مربوط به ترومبوز می باشند که اخیراً اثرات آن را بر روی سرطان متمرکز شده است (۸۶).
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))
در این مطالعه برای اولین بار ارتباط پلی مورفیسم چندین ژن از پانل ترومبوز با خطر بروز میوم رحمی مورد بررسی قرار گرفت. این ژن ها شامل فاکتور II (پروترومبین)، β- فیبرینوژن و PAI-1 می شوند.
۴-۲- بحث :
۴-۲-۱- بررسی ارتباط بین سن و خطر ابتلاء به میوم رحمی :
در مطالعه ای مشخص شد که با افزایش سن به خصوص در ۴۰ سالگی، شیوع میوم افزایش می یابد (۷۸). در مطالعه ای دیگر نیز مشخص شد که میوم رحمی تا بیش از ۳۰ درصد در بین زنان ۶۰-۴۰ سال رخ می دهد (۳۵).
در مطالعه حاضر نشان داده شد، از میان ۷۰ فرد مبتلاء به میوم رحمی۱۲ فرد (۱/۱۷%) در سنین ۳۰-۲۱، ۲۷ فرد (۶/۳۸%) در سنین ۴۰-۳۱ و ۳۱ فرد (۳/۴۴%) در سنین ۵۰-۴۱ سال می باشند. در این مطالعه مشخص شد با افزایش سن به خصوص در سنین ۵۰-۴۱ سال، شیوع میوم افزایش می یابد.
۴-۲-۲- بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم های مورد مطالعه و خطر ابتلاء به میوم رحمی :
۴-۲-۲-۱- بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم PT G20210A و خطر ابتلاء به میوم رحمی :
جهش (گوانین به آدنین) در موقعیت نوکلئوتید ۲۰۲۱۰ ژن پروترومبین قرار دارد، جایی که در حال حاضر در منطقه ترجمه نشده ‘۳ ژن پروترومبین است. پلی مورفیسم پروترومبین G20210A در حال حاضر در خارج از منطقه کد گذاری شده برای پروترومبین است، از این رو بر روی ساختار واقعی مولکول پروترومبین و همچنین بر عملکرد آن به عنوان یک عامل قوی لخته کننده خون زمانی که به ترومبین فعال شده تبدیل شده است، تأثیر نمی گذارد. با این حال، حالت هتروزیگوت برای پلی مورفیسم پروترومبین G20210A، ترومبوآمبولی وریدی را ۵-۲ برابر افزایش می دهد (۸۲).
در مطالعه ای (۲۰۱۱) نشان داده شد که هیچ ارتباطی بین جهش PT 20210A و خطر ابتلاء به میلوپرولیفراتیو وجود ندارد (۱۰۱).
اما در دو مطالعه دیگر (۲۰۰۲)، ارتباط معنی داری بین جهش PT 20210A و سرطان دستگاه گوارش بدست آمده است (۸۱،۵۸).
در مطالعه حاضر ارتباط پلی مورفیسم PT G20210A و خطر ابتلاء به میوم رحمی در ۷۰ فرد مبتلا به میوم رحمی مورد بررسی قرار گرفت. فراوانی ژنوتیپ های GG ، GA در بین بیماران میوم رحمی به ترتیب ۱/۹۷% ، ۹/۲% و در گروه شاهد ۶/۹۸%، ۴/۱% بدست آمد؛ همچنین هیچ مورد هموزیگوت برای آلل A در دو گروه بیمار و شاهد وجود نداشت؛ در نتیجه ارتباط معنی داری بین جهش PT 20210A و خطر ابتلاء به میوم رحمی وجود ندارد (۵۵۹/۰= P).
۴-۲-۲-۲- بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم FGB-455G/A و خطر ابتلاء به میوم رحمی :
تجزیه و تحلیل هاپلوتیپ های ژن فیبرینوژن (Aα، Bβ و γ) نشان داده است که پلی مورفیسم FGB -455 G/A به میزان بیشتری با سطح فیبرینوژن پلاسما در ارتباط است. آلل A از پلی مورفیسم FGB -455 G/A با افزایش سنتز فیبرینوژن و استعداد ابتلاء به ترومبوز وریدی همراه است (۶۸).
در دو مطالعه (۲۰۰۹) مشخص شد که سطح بالای فیبرینوژن ارتباط مثبتی با سرطان زایی در لوزالمعده دارد (۱۱۴،۴۲).
در مطالعه حاضر ارتباط پلی مورفیسم FGB-455G/A و خطر ابتلاء به میوم رحمی در ۷۰ فرد مبتلا به میوم رحمی مورد بررسی قرار گرفت. فراوانی ژنوتیپ های GG ، GA در بین بیماران میوم رحمی به ترتیب ۱/۸۷%، ۹/۱۲% و در گروه شاهد ۱/۷۷%، ۹/۲۲% بدست آمد؛ همچنین هیچ مورد هموزیگوت برای آلل A در دو گروه بیمار و شاهد وجود نداشت. نتایج نشان می دهد که هیچ ارتباطی بین جهش FGB-455A/A و خطر ابتلاء به میوم رحمی وجود ندارد (۱۲۲/۰=P).
۴-۲-۲-۳-بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم PAI-1-675 (4G/5G)و خطر ابتلاء به میوم رحمی:
در مطالعه ای (۲۰۱۲) ارتباط پلی مورفیسمPAI-1-675 (4G/5G) و خطر ابتلاء به سرطان اندومتر در زنان نژاد قفقازی مشخص شد. طبق این پژوهش، شیوع فراوانی ژنوتیپ ۴G/4G و آللی ۴G در بیماران به طور قابل توجهی بالاتر از گروه شاهد بود. این یافته ها نشان داد که ژنوتیپ ۴G/4G با خطر ابتلاء به سرطان اندومتر در جمعیت قفقازی همراه است (۳۹).
در مطالعه ای، Blasiak و همکارانش (۲۰۰۰) ارتباط پلی مورفیسم PAI-1-675 (4G/5G) و استعداد ابتلاء به سرطان سینه را مورد بررسی قرار دادند. در این بررسی تعداد افراد بیمار ۱۰۰ نفر و تعداد افراد سالم ۱۰۶ نفر بودند. فراوانی ژنوتیپ های ۵G/5G، ۴G/5G، ۴G/4G در گروه بیمار به ترتیب ۲۹%، ۴۰%، ۳۱% و در گروه شاهد ۳۵%، ۴۵% ،۲۰% بدست آمد. این یافته ها نشان داد که ارتباطی بین پلی مورفیسمPAI-1-675 (4G/5G) و خطر ابتلاء به سرطان سینه وجود ندارد (۱۵).
در مطالعه حاضر ارتباط پلی مورفیسم PAI-1-675 (4G/5G) و خطر ابتلاء به میوم رحمی در ۷۰ فرد مبتلا به میوم رحمی مورد بررسی قرار گرفت. فراوانی ژنوتیپ های ۵G/5G، ۴G/5G، ۴G/4G در بین بیماران میوم رحمی به ترتیب ۳/۳۴%، ۷/۴۵%، ۲۰% و در گروه شاهد ۶/۳۸%، ۸/۴۲%، ۶/۱۸% بدست آمد. نتایج نشان می دهد که هیچ ارتباطی بین جهشPAI-1-675 (4G/4G) و خطر ابتلاء به میوم رحمی وجود ندارد (۸۷/۰=P).
