تاباتا و همکاران (۱۹۹۶) در پژوهشی نشان داد که ۶ هفته تمرینات با شدت بالا میزان حداکثر اکسیژن مصرفی را تا ۷ میلی لیتر بر کیلو گرم در دقیقه افزایش داده است (۱۱۹).که با نتایج پژوهش حاضر که باعث افزایش ۲ میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه شده همخوانی دارد. عوامل زیادی در تمرینات اینتروال با شدت بالا باعث افزایش در حداکثر اکسیژن مصرفی می شود یکی از عوامل تاثیر گذار در این نوع تمرینات افزایش زمان آموزش می باشد . مطالعات قبلی نشان داده که زمان تمرینات با شدت فوق بیشینه هر چقدر بیشتر باشد باعث افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی افراد می شود. بدیهی است که بیشتر این سازگاری ها در توان هوازی در شدت ۹۰ تا ۱۰۰درصد حداکثر اکسیژن مصرفی صورت می گیرد (۱۲۵).
در پژوهشی که توسط دوپونت^[۳۷] و همکارانش (۲۰۰۴) در یک دوره تمرینات اینتروال با شدت بالا بر روی ۲۲ مرد بازیکن فوتبال حرفه ای انجام شد ، نشان داد که پس از انجام دو دوره متوالی ۱۰ هفته ای با انجام ۱۲ الی ۱۵ حرکت دویدن با شدت ۱۲۰ درصد حداکثر سرعت هوازی متناوب به مدت ۱۵ ثانیه و با ۱۵ ثانیه استراحت فعال باعث بهبود ۸ درصدی در توان هوازی بازیکنان شده است(۴۹). که بانتایج پژوهش حاضر که باعث بهبود ۵/۳ درصدی در توان هوازی شده همسو می باشد .
از طرفی پژوهش های گوناگون بر این تاکید می کنند که آثار تمرینات مقاومتی به ویژه تمرینات دایره ای همراه با دوره استراحت کوتاه مدت می تواند جایگزین یا مکمل تمرینات هوازی باشند(۱۵). البته آموزش مقاومت شدید در افراد سالم تاثیرات قابل توجه ای بر توان هوازی ندارد ، یکی از دلایل عدم تداوم در طول تمرینات مقاومتی و دوره های استراحتی نسبتا طولانی مدت بین ست هاست ، به نظر می رسد یکی دیگر از دلایل محدودیت در توان هوازی محدودیت در اوج برداشت اکسیژن این نوع تمرینات تا ۶۰درصد Vo_2max مصرفی باشد(۸۳).
در مطالعه ای که توسط پیترسن^[۳۸] و همکارانش (۱۹۹۸) بر اثرات سرعت بالا تمرینات دایره ای بر توان هوازی بر روی ۲۷ مرد آموزش دیده با انجام ۵ هفته و هفته ای ۴ جلسه نشان داد که توان هوازی افراد ۵/۹ درصد افزایش یافته است در نتیجه نشان داد که بهبود توان هوازی حتی در افراد که آموزش دیده وجود دارد که با نتایج حاضر همخوانی دارد (۱۱۳).
گتمن^[۳۹] و همکاران (۱۹۷۸) گزارش کردند که ۱۲ هفته تمرینات دایره ای در افراد نسبتا تمرین نکرده مرد و زن باعث افزایش ۱۷ درصد اکسیژن مصرفی شده به طوری که این تمرینات در زنان ( ۵/۳۰ به۷/۳۵ ) و در مردان ( ۷/۳۹ به ۳/۴۶ ) میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه شده است. این در حالی است که اکثر مطالعات این افزایش را تا ۵ درصد علام کرده بودند و اکثر افراد در این آموزش ندیده بودند (۶۶). که این مقدار افزایش با نتایج پژوهش حاضر که تا ۶۵/۱ درصد بوده همخوانی ندارد ، احتمالا علت تناقص نتایج بدلیل شرایط آزمودنی ها (تمرین نکرده ) و طول دوره آموزش باشد.
همچنین در پژوهشی که توسط محمد حسین علیزاده (۱۳۸۵) در بررسی مطالعه ۶ هفته در تمرینات دایره ای بر توان هوازی که شامل ۱۰ ایستگاه با ۷۰ تا ۸۰ درصد ضربان قلب بیشینه نشان داد که میزان اختلاف توان هوازی در قبل و بعد تمرینات به ۹۵/۰ میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه بود که با تغییرات توان هوازی قبل و بعد این پژوهش که به میزان ۹۲/۰٫ میلی لیتر بر کیلو گرم در دقیقه بود همسو می باشد (۵).
عوامل زیادی بر بهبود توان هوازی تاثیر می گذارند . عوامل ویژه ای مانند: جنس ، سن ، ترکیب بدن ، حجم عضلانی ( توده بدون چربی ) ، استراحت و ارتفاع (۸۷).
۵-۳-۲ تاثیر تمرینات اینتروال و دایره ای بر توان بی هوازی فوتسالیست های مبتدی مرد
نتایج پژوهش حاضر نشان داد که میزان افزایش توان بی هوازی در گروه تمرینات دایره ای نسبت به گروه تمرینات اینتروال اختلاف معناداری ندارد .
در پژوهشی که توسط تاباتا و همکارانش (۱۹۹۶) در بررسی توان بی هوازی در تمرینات متناوب با شدت بالا انجام شد نشان داد که ۲۸ درصد در افزایش توان بی هوازی رخ داده است(۱۱۹). این در حالی بود که مدبو و برگر (۱۹۹۰) نشان دادند اثرات ۶ هفته تمرینات متناوب و با شدت بالا باعث افزایش ۱۶ درصدی در ظرفیت بی هوازی مردان تمرین نکرده شده است (۱۰۰). از آنجا که تفاوت روشن در شدت ورزش ، مدت ورزش و تعداد حملات ورزش بین دو مطالعه وجود دارد این تفاوت کمی در بهبود این ظرفیت بی هوازی توسط در میزان انتشار انرژی بی هوازی در طول آموزش را توضیح می دهد (۱۰۰). نتایج پژوهش های انجام شده با نتایج پژوهش حاضر همسو می باشد.
از سوی دیگر در پژوهشی که توسط بابک فرزاد و همکارانش (۱۳۹۰) بر روی یک دوره تمرینات تناوبی شدید بر توان بی هوازی ورزشکاران کشتی گیر انجام شد که درآن کشتی گیران با انجام پروتکل RAST نشان دادند که حداکثر برون ده توان ۹/۳۴ و میانگین برون ده توان ۳/۲۹ افزایش یافته که با نتایج پژوهش همخوانی دارد (۶).
کاراهان (۲۰۱۲) در پژوهشی نشان داد که استفاده از تمرینات اینتروال با شدت بالا مبتنی بر بازی باعث افزایش توان بی هوازی ورزشکاران می شود ، یافته های این پژوهش در پروتکل RAST نشان داد که توان بی هوازی ۷/۴ وات افزایش یافته است که با نتایج پژوهش حاضر که این افزایش را تا ۹/ ۶ نشان داده همسو می باشد(۱۰۲).
عوامل زیادی بر بهبود سرعت تاثیر می گذارد ، عوامل ویژه ای مانند : وراثت ، زمان واکنش ، توانایی ورزشکاران برای مقاومت خارجی ، تکنیک ، تمرکز ، نیرو ی ارادی وخاصیت ارتجاعی عضله می تواند باعث بهبود در سرعت ورزشکاران شود (۱).

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

از سوی دیگر در پژوهشی که توسط مریم نور شاهی و همکارانش (۱۳۸۹)به بررسی تاثیر تمرینات مقاومتی بر میزان توان بی هوازی دانشجویان مرد غیر ورزشکار نشان داد که توان بی هوازی افراد افزایش یافته است(۱۰).
تسکین (۲۰۰۹) در پژوهشی نشان داد که استفاده از تمرینات دایره ای باعث افزایش توان بی هوازی و افزایش عملکرد در دوهای سرعت شد که با نتیجه حاضر همسو می باشد (۷۴).
همچنین در پژوهشی که توسط فرشته شهیدی (۲۰۰۲) به بررسی اثرات دو نوع تمرین مقاومتی در فوتبالیست های ۱۶ تا ۱۸ ساله بر میزان توان بی هوازی انجام داد که نتایج پژوهش نشان داد هر دو نوع تمرینات مقاومتی باعث افزایش در توان بی هوازی افراد شده که این نتایج با نتایج این پژوهش همسو بود (۵۳).
۵-۳-۳ تاثیر یک دوره تمرینات اینتروال و دایره ای بر چابکی فوتسالیست های مبتدی
نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد تاثیر تمرینات اینتروال و دایره ای بر چابکی فوتسالیست ها اختلاف معناداری ندارد .
چابکی توانایی تغییر سریع سرعت و جهت با دقت و بدون از دست دادن تعادل می باشد و به چند عامل وابسته است ، این عوامل عبارت اند از : قدرت ، توان استقامتی ، سرعت ، سرعت انتقال ، زمان واکنش(۳).
گابات (۲۰۰۶) در بررسی مهارت های مبتنی بر آموزش که بر پایه تمرینات اینتروال انجام شد نشان داد که زمان چابکی افراد در طی تمرینات ۵/۰ درصد کاهش پیدا کرده است (۶۳). این کاهش با نتایج پزوهش حاضر که باعث بهبودی توانایی افراد تا ۲/۳ درصد شده بود همخوانی ندارد. علت تناقص نتایج احتمالا بدلیل روش آموزش بوده است.
در پژوهشی که توسط گابات(۲۰۰۸) بر روی بازیکنان والیبال انجام شد نشان داد تمرینات مبتنی بر آموزش که با نیازها و با شدت بالا مشابه تمرینات اینتروال با شدت بالا انجام گرفته باعث بهبود چابکی افراد تا ۴/۱۰درصد شده است . از سوی دیگر در این تحقیق بیان شد که ورزشکاران برای افزایش چابکی باید عوامل عضلانی از قبیل (مقاومت و قدرت ) را برای تغییر سرعت و جهت افزایش دهند و همچنین مشخص شد که چابکی نیاز به توسعه ادراکی از ( تصویر سازی واقعی ، پیش بینی ، تشخیص الگوهای حرکتی و دانش موقیعتی ) می باشد (۶۲). نتایج این تحقیق با نتایج تحقیق حاضر همسو می باشد.
از سوی دیگر در پژوهشی که توسط جانسون ^[۴۰](۲۰۱۳) به بررسی توالی تمرینات مقاومتی بر چابکی فوتبالیست های ۱۶ تا ۱۸ ساله نشان داد که ۶ هفته آموزش تمرینات مقاومتی دایره ای باعث بهبود چابکی ورزشکاران شده است(۱۱۴). که با نتایج این پژوهش همخوانی دارد .
تسکین (۲۰۰۹) در بررسی اثر تمرینات دایره ای بر چابکی بر روی ۱۶ دانشجوی تربیت بدنی نشان داد که تفاوت معناداری بعد از آموزش در چابکی ورزشکاران رخ داده و باعث بهبودی زمان تست تا ۲۹/۰ ثانیه شده است (۷۴). این کاهش با نتایج تحقیق حاضر که باعث ۶۳/۰ در زمان تست شده بود همسو می باشد .
۵-۳-۴ تاثیر یک دوره تمرینات اینتروال ودایره ای بر ضربان قلب استراحت فوتسالیست های مبتدی
نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد تاثیر تمرینات اینتروال و دایره ای بر ضربان قلب فوتسالیست ها اختلاف معناداری ندارد .
میر حیدری (۱۳۸۲) بررسی تمرینات اینتروال بر تعداد ضربان قلب دانشجویان پسر انجام داد نتایج این پژوهش گویایی کاهش ضربان قلب در آزمودنی ها بود(۸) . همچنین در تحقیقی که توسط پارپا و همکاران (۲۰۰۹) در بررسی تمرینات اینتروال با شدت بالا بر عملکرد ضربان قلب ۱۴ زن و مرد کم تحرک با میانگین سنی (۶٫۷ ± ۵۷) که بیماری دیابت داشتن نشان که ضربان قلب استراحت تفاوت معناداری پس از تمرینات نشان داده است به طوری که ضربان قلب این افراد از ( ۹ ± ۷۶ به ۹ ± ۶۹ ) رسیده بود (۱۴۳). نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که کم شدن ۷ ضربه در دقیقه با مطالعات پاککوس و همکاران که بر روی افراد دیابتی انجام شده بود مشابه است (۸۲).
مارتینمکی^[۴۱] (۲۰۱۲) اثر دوچرخه سواری با شدت بالا بر پایه ( تمرینات اینتروال ) بر عملکرد ضربان قلب بازیکنان هاکی روی یخ انجام شد . نتایج نشان داد تعداد ضربان قلب در افراد ۳/۷ درصد کاهش یافته است (۱۰۹). این نتایج با نتایج حاضر که کاهش ضربان قلب را تا ۶۳/۱۳ درصد بدست آمده همخوانی دارد . احتمالا یکی از دلایل اختلاف این دو تحقیق در درصد کاهش ضربان قلب بدلیل بارهای سبکتر تمرینات در ۶۵ تا ۸۵ درصد بیشینه مطالعه بالا می باشد .
همچنین در پژوهشی که توسط کیان زاده و همکاران (۱۳۹۲) تاثیرات تمرینات مقاومتی با شدت بالا و پایین که بر ساختار بطن چپ و ضربان قلب استراحت نوجوانان سالم طی ۸ هفته با شدت بالا ( ۷۰ تا۹۰ قدرت بیشینه ) و قدرت پایین (۴۰ تا ۶۰ قدرت بیشینه ) انجام شد نشان داد که تمرینات مقاومتی با شدت پایین تاثیرات قابل توجه ای بر ضربان قلب استراحت داشته ولی تمرینات مقاومتی با شدت بالا تغییرات قابل توجه ای بر ضربان قلب نشان نداده است (۹). نتایج ضربان قلب در شدت بالای تمرینات با نتایج حاضر در این تحقیق همسو نمی باشد . کاهش ضربان قلب استراحت نشانه ای از افزایش فعالیت واگ ( پارسمپاتیک ) است که در بین ورزشکاران استقامتی رایج است (۶۱). قلب در پاسخ به تمرینات ورزشی تغییرات ساختاری وعملکردی پیدا می کند معمولا تغییرات قلبی در رابطه با ورزش در ورزشکاران تفریحی ضعیف است ، اما در ورزشکاران نخبه ممکن است مشخص و واضح باشند . درجه سازش به نوع تمرین ، شدت تمرین و طول اجرا تمرین بستگی دارد (۳۲،۱۲۳) به طور کلی مطالعات انجام شده در زمینه تمرینات مقاومتی کوتاه مدت کاهش قابل ملاحظه هی در حدود ۵ تا ۱۲ درصد و گاهی بدون هیچ کاهش غیر ملاحظه ای را در ضربان قلب نشان داده است (۵۷).
ازسوی دیگر کاناکیس^[۴۲] و همکاران (۱۹۸۰) در بررسی تمرینات قدرت اندام تحتانی بر ضربان قلب ۹ مرد سالم ۱۸ تا ۲۷ سال نشان داد که ضربان قلب استراحت افراد پس ازده هقته تمرینات (۲ ± ۶۵ به ۱٫۷ ± ۵۸) رسیده است (۸۰) . با نتایج تحقیق حاضر که نشان داد ضربان قلب ورزشکاران از ( ۷۶٫۶۰ به ۶۷٫۷ ) رسیده است همسو می باشد . از طرفی فلک نشان داد تمرینات مقاومتی با توجه به مساحت سطح بدن تغییرات کمی در ضربان قلب استراحت ایجاد می کند (۵۹).
عوامل گوناگونی در نتایج ضربان قلب استراحت تاثیر گذار است ، این عوامل شامل : اندازه قلب ، اندازه بدن ، میزان فعالیت ، سطح آمادگی ، درجه حرارت ، وضعیت بدن ، احساسات و استفاده از دارو (۱۱۵).
۵-۳-۵ تاثیر تمرینات اینتروال و دایره ای بر ضربان قلب ریکاوری فوتسالیست های مبتدی
نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد تاثیر تمرینات اینتروال و دایره ای بر ضربان قلب ریکاوری فوتسالیست ها اختلاف معناداری ندارد .
فلاحی (۱۳۹۰) تاثیرات تمرینات تناوبی بر ضربان قلب ریکاوری در ۸ هفته با شدت ۷۵ تا ۹۵ درصد ضربان قلب انجام داد ، نتایج این پژوهش نشان داد که تمرینات باعث بهبود ضربان قلب ریکاوری در دقایق ۱ و۲ و۳ شده است و این موضوع بدلیل تاثیرات مثبت تمرینات ورزشی بر توان واگی و سیستم اعصاب خودکار می باشد(۷).
از سوی دیگر در پژوهشی توسط شعبانی و همکاران (۱۳۹۰) بر تاثیر یک دوره تمرینات مقاومتی در برنامه نوتوانی قلب بر ظرفیت عملکردی ضربان قلب ریکاوری انجام شد ، نتایج نشان داد که تغییرات ضربان قلب ریکاوری به طور معناداری کاهش یافته و از ( ۱۰٫۱ ± ۱۸٫۱ به ۵٫۷ ± ۲۴٫۸ ) رسیده است(۴). که نتایج حاضر همخوانی دارد .
در پژوهشی که توسط هفونن ^[۴۳]و همکاران (۲۰۰۷) در تمرینات مقاومتی بر ضربان قلب ریکاوری مردان که در طول ۶ هفته و هفته ای ۳ جلسه انجام شد نتایج اندازه گیری ضربان قلب ریکاوری به وسیله دوچرخه ارگومتر انجام گرفت به طوری که با گرفتن اختلاف ضربان قلب حداکثری در طول تست و ضربان قلب پس از ۱دقیقه نشان داد که اختلاف قابل توجه ای در ضربان قلب ریکاوری قبل و بعد تمرینات به وجود آمده است(۸۱). که با نتایح حاضر در این تحقیق همسو می باشد .
عوامل گوناگونی در نتایج ضربان قلب ریکاوری تاثیر گذار است ، این عوامل شامل : اندازه قلب ، اندازه بدن ، میزان فعالیت ، سطح آمادگی ، درجه حرارت ، وضعیت بدن ، احساسات و استفاده از دارو (۱۱۵).
۵-۴٫ نتیجه گیری
نتایج پژوهش حاضر نشان داد تمرینات اینتروال و دایره ای با شدت بالا موجب بهبود عملکرد توان هوازی ، بی هوازی و چابکی گردیده همچنین موجب بهبود عملکرد قلب ورزشکاران در طی تمرینات شده است این افزایش احتمالا به شدت تمرینات بدنی و نوع آن بستگی دارد. به طور کلی نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین توان بی هوازی ، چابکی ، ضربان قلب استراحت و ضربان قلب ریکاوری دو روش تمرین تفاوت معنادار وجود ندارد . همچنین یافته های پژوهش نشان داد که بین میزان توان هوازی در گروه اینتروال و دایره ای با شدت بالا تفاوت معناداری وجود دارد.
۵-۵٫ پیشنهاد ها